یار  آمد  و  مـــن  طاقت  دیـــدار  نـــدارم     از  خود  گله ای  دارم  و  از  یــار  ندارم

شادم  که: غم یار ز خود بی خبـرم کــرد     بـــاری ،  خبـــر  از  طعنه  اغیــار  ندارم

گفتم: چو بیایی، غم خود با تو کنم شرح     امــا  چــه  کنـم؟  طاقت  گفتار  نــدارم

لطف  تو  بود  اندک  و  انـــدوه  تو  بسیار     من  خود  گله  انــدک  و  بسیار  ندارم

گو:  خلق  بدانند  کـه  من  رندم و  رسوا     از  رندی  و  بدنامـــی  خود  عار  ندارم

بی قیدم  و  از  کـار  جهـان  فـارغ  مطلق     کس با من و من هم بکسی کار ندارم

حال  من  دل  خسته  خرابست ، هلالی     آزرده  دلی  دارم  و  غـــم  خوار  ندارم

 

شعر از هلالی جغتایی