شبی  که  بار  امانت  از  آسمان  افتــاد 
                                        خروش  و  ولوله در جان عاشقان افتاد
به بام بخت ، مرا ، یک دو پله فاصله بود
                                        به گردشی که فلک کرد ، نردبان افتاد!
برون شدم ز عدم تا روم به منزل دوست
                                        ندانم  از  چه  گذارم براین جهان افتاد؟
قرار « رحمت » ما می‌نوشت کاتب دهر
                                        ز رشحهٔ  قلمش ، نقطه‌ای بر آن افتاد
به روز هجر ، به لنگر نشست کشتی عمر
                                        شب وصال ، نسیمش به بادبان افتاد
فریب  صحبت  ابلیس  را  چــرا  خوردم؟
                                        فرشته بود و به صدقش مرا گمان افتاد!
به عشوه‌ای که جهانت دهد ، نلغزد پای
                                        که  آدم  از  سر لغزش ، از آسمان افتاد
به کوی دوست ،خبر از وجود خویشم نیست
                                        چو  قطره‌ای  که  به  دریای بیکران افتاد
همیشه  دلبر  ما ، حال  « سالکان » پرسید
                                        چه شد ،به دور من این رسم از میان افتاد؟
 
 
بهرام سالکی