ای خوش آن کس که شبش تکیه به پهلوی کسی ست

بندِ جانم زِ خَمِ سِلسِلۀ موی کسی ست   
                                          زخمِ  جانم  زِ کمان  خانۀ  ابروی  کسی ست

شب زِ غم چون گذرانم منِ تنها ماند    
                             ای خوش آن کَس که شبش تکیه به پهلوی کسی ست

گریه امروز نمی ایستدم، کاندر خواب    
                                       دیده ام شب که رُخم گویی  بر روی کسی ست

از کجا آمدی ای باد که دیوانه شدم    
                                       بوی گل نیست که می آید، این بوی کسی ست

پندِ خود بیهُده ضایع مکن ای صاحب پند  
                                       کَز توام نیست خبر ز آنکه دلم سوی کسی ست

دل من دور نرفته ست، نِکو می دانم    
                                             باز جویید همانجاش که در موی کسی ست

بو که از گم شدۀ خویش نشانی یابم    
                                      روز و شب گشتم هر جا که سر کوی کسی ست

از دل و دیده و جان هر چه دهم راضی نیست
                                      یارب، این تُرکِ جَفا پیشه چه بَد خُوی کسی ست

گر تو مُنکر شوی، ای شوخ، بداند همه کس 
                                              کاین بلای دلم از نرگس جادوی کسی ست

سَرِ اَبروی تو گَردم، گِرِهَش بازگشای    
                                              که  کمانت  نه به اندازه  بازوی  کسی ست

همه  بهر  دِگرانست  زکاتِ  حُسنت    
                                               آخر این خسرو بیچارۀ دعا گوی کسی ست

 

شعر از امیر خسرو دهلوی

من جدا گریه کنان، ابر جدا، یار جدا

       ابر می بارد و من می شوم از یار جدا    چُون کنم دل به چُنین روز زِ دلدار جدا

          ابر و باران و من و یار سِتاده به وداع    من  جدا  گریه  کنان، ابر جدا، یار جدا

   سبزه نوخیز و هوا خرم و بستان سرسبز    بلبل  روی  سیه ، مانده  ز گلزار  جدا

          ای مرا در تَهِ هر موی به زُلفت بندی    چِه  کُنی  بند  زِ بندم همه یکبار جدا

   دیده از بَهر تو خونبار شدِ ای مَردمِ چَشم    مَردمی کن، مشو از دیدهِ خونبار جدا

     نعمت دیده نخواهم که بماند پس از این    مانده چون دیده ازان نعمتِ دیدار جدا

 دیده صد رِخنه شد از بَهر تو، خاکی زِ رَهت    زود  برگیر  و  بِکن  رخنــۀ  دیوار  جدا

می دهم جان، مَرو از من، وَگرت باور نیست    پیش ازان خواهی، بِستان و نگهدار جدا

         حُسنِ تو دیر نَپاید چو زِ خسرو رفتی    گُل  بسی  دیر  نَماند چو شد از خار جدا

 

امیر خسرو دهلوی

پ ن : حتما این شعر زیبا را با صدای ماندگار همایون شجریان گوش جان کنید

کاین چه فتنه است که بر روی زمین می گذرد

     شب ز سوزی که برین جان حزین می گذرد    شعله آه من از چرخ برین می گذرد

     منم و گریه خون هر شب و کس آگه نیست    با که گویم که مرا حال چنین می گذرد

سوزم آن نیست که از تشنگیم سینه بسوخت    آنست سوزم که به دل ماء معین می گذرد

              زاهد، از صومعه زنهار که بیرون نروی    که ازان سوی بلای دل و دین می گذرد

            می گذشتی شب و از ماه برآمد فریاد    کاین چه فتنه است که بر روی زمین می گذرد

            باد از بوی تو مست است دلیریش نگر    که دوان پیش شه تخت نشین می گذرد

           قطب دنیا که فلک هر چه کند کار تمام     همه در حضرت آن رای متین می گذرد

                گر کنی جور وگر تیغ زنی بر خسرو    همچنان دان که همان نیز و همین می گذرد

 

شعر از امیر خسرو دهلوی