تکیه کردم بر وفای او غلط کردم

تکیه کردم بر وفای او غلط کردم، غلط

باختم جان در هوای او غلط کردم، غلط

عمر کردم صرف او فعلی عبث کردم، عبث

ساختم جان را فدای او غلط کردم، غلط

دل به داغش مبتلا کردم خطا کردم، خطا

سوختم خود را برای او غلط کردم، غلط

اینکه دل بستم به مهر عارضش بد بود، بد

جان که دادم در هوای او غلط کردم، غلط

همچو وحشی رفت جانم در هوایش حیف، حیف

خو گرفتم با جفای او غلط کردم، غلط

شعر از وحشی بافقی

عبث: بیهوده
عارض: چهره، رخ، رخسار، رو، روی، سیما، صورت، گونه

دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست

دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست
کس در همه آفاق به دلتنگی من نیست

گلگشت چمن با دل آسوده توان کرد
آزرده دلان را سر گلگشت چمن نیست

از آتش سودای تو و خار جفایت
آن کیست که با داغ نو و ، ریش کهن نیست

بسیار ستمکار و بسی عهد شکن هست
اما به ستمکاری آن عهد شکن نیست

در حشر چو بینند بدانند که وحشیست
آنرا که تنی غرقه به خون هست و کفن نیست

شعر از وحشی بافقی

پیش تو بسی از همه کس خوارترم من

پیش تو بسی از همه کس خوارترم من
زان روی که از جمله گرفتارترم من

روزی که نماند دگری بر سر کویت
دانی که ز اغیار وفادارترم من

بر بی کسی من نگر و چارهٔ من کن
زان کز همه کس بی کس و بی‌یارترم من

بیداد کنی پیشه و چون از تو کنم داد
زارم بکشی کز که ستمکارترم من

وحشی به طبیب من بیچاره که گوید
کامروز ز دیروز بسی زارترم من

شعر از وحشی بافقی

همخواب رقیبانی و من تاب ندارم

همخواب رقیبانی و من تاب ندارم
بی‌تابم و از غصهٔ این خواب ندارم

زین در نتوان رفت و در آن کو نتوان بود
درمانده‌ام و چارهٔ این باب ندارم

آزرده ز بخت بد خویشم نه ز احباب
دارم گله ازخویش و ز احباب ندارم

ساقی می صافی به حریفان دگر ده
من درد کشم ذوق می ناب ندارم

وحشی صفتم اینهمه اسباب الم هست
غیر از چه زند طعنه که اسباب ندارم

شعر از وحشی بافقی

احباب: جمع حبیب ، دوستان ، یاران

هادی عبدی

آتشی در جــان مــا افــروختـی      رفتی و ما را ز حسرت سوختی

بی‌وداع دوستـان کـردی سفــر      از کــه ایـــن راه و روش آموختی

گرنه از یـاران بدی دیــدی چــرا      دیــــده از دیـــدار یـــاران دوختی

بی‌ رخ او طـرح صبــر انداختــی      ای دل این صبــر از کجا آموختی      

وحشی از جانت علم زد آتشی     خـانــمــان عــالمــی را سوختی

 

شعر از وحشی بافقی

پ ن: امروز جوانی را به خاطر بیماری کرونا از دست دادیم که مرگش بیکفایتی دولت و مملکتی بود که مسئولانش بی شرف ترین آدم های نسل خود هستند. ننگ بر شما به خاطر تمام مردمانی که خونشان را در شیشه کردین و سیاست کثیفتان مانع واکسیناسیون مردم بی پناه ایران شد. "هادی عبدی" عزیز نه تنها یک تازه داماد بود بلکه پرستار یک خانواده و دلسوز دوستانش بود. الهی به خاطر بیماران کرونا ، بی آبی خوزستان ، بی برقی ایران و بی کفایتی یکان یکانتان هر چه زودتر خودتان نسلتان و تمام دوستدارانتان از صحنه روزگار محو و در محضر پروردگار به عذابی جاودان محشور باشید. الهی که داغدار عزیزانتان باشید...

روحت شاد یادت تا ابد در دلمان گرامی هادی عبدی عزیز ، دوست و برادر عزیزم ، در فراق تو باید خون گریست...

السلام علیک یا اباعبدالله

         روزیست اینکه حادثه کوس بلازده‌ست    کوس بلا به معرکهٔ کربلا زده‌ست

       روزیست اینکه دست ستم ، تیشه جفا    بر پای گلبن چمن مصطفا زده‌ست

          روزیست اینکه بسته تُتُق آه اهل بیت    چتر سیاه بر سر آل عبا زده‌ست

     روزیست اینکه خشک شد از تاب تشنگی    آن چشمه‌ای که خنده بر آب بقا زده‌ست

                 روزیست اینکه کشتهٔ بیداد کربلا    زانوی داد در حرم کبریا زده‌ست

            امروز آن عزاست که چرخ کبود پوش    بر نیل جامه خاصه پی این عزا زده‌ست

        امروز ماتمی‌ست که زهرا گشاده موی    بر سر زده ز حسرت و واحسرتا زده‌ست

              یعنی محرم آمد و روز ندامت است    روز ندامت چه ، که روز قیامت است

     روح القدس که پیش لسان فرشته‌هاست    از پیروان مرثیه خوانان کربلاست

               این ماتم بزرگ نگنجد در این جهان    آری در آن جهان دگر تیر این عزاست

           کرده سیاه حله نور این عزای کیست    خیرالنسا که مردمک چشم مصطفاست

             بنگر به نور چشم پیمبر چه می‌کنند    این چشم کوفیان چه بلا چشم بی‌حیاست

     یاقوت تشنگی شکند از چه گشت خشک    آن لب که یک ترشح از او چشمهٔ بقاست

                       بلبل اگر ز واقعه کربلا نگفت    گل را چه واقعست که پیراهنش قباست

                 از پا فتاده است درخت سعادتی    کزبوستان دهر چو او گلبنی نخاست

           شاخ گلی شکست ز بستان مصطفا    کز رنگ و بو فتاد گلستان مصطفا

       ای کوفیان چه شد سخن بیعت حسین    و آن نامه‌ها و آرزوی خدمت حسین

   ای قوم بی‌حیا چه شد آن شوق و اشتیاق    آن جد و هد درطلب حضرت حسین

            از نامه‌های شوم شما مسلم عقیل    با خویش کرد خوش الم فرقت حسین

                با خود هزار گونه مشقت قرار داد    اول یکی جدا شدن از صحبت حسین

           او را به دست اهل مشقت گذاشتید    کو حرمت پیمبر و کو حرمت حسین

            ای وای بر شما و به محرومی شما    افتد چو کار با نظر رحمت حسین

              دیوان حشر چون شود و آورد بتول    پر خون به پای عرش خدا کسوت حسین

              حالی شود که پرده ز قهر خدا فتد    و ز بیم لرزه بر بدن انبیا فتد

       یا حضرت رسول حسین تو مضطر است    وی یک تن است و روی زمین پر ز لشکر است

        یا حضرت رسول ببین بر حسین خویش    کز هر طرف که می‌نگرد تیغ و خنجر است

                 یا حضرت رسول ، میان مخالفان    بر خاک و خون فتاده ز پشت تکاور است

          یا مرتضا ، حسین تو از ضرب دشمنان    بنگر که چون حسین تو بی‌یار و یاور است

               هیهات تو کجایی و کو ذوالفقار تو    امروز دست و ضربت تو سخت درخور است

             یا حضرت حسن ز جفای ستمگران    جان بر لب برادر با جان برابر است

      ای فاطمه یتیم تو خفته‌ست و بر سرش    نی مادر است و نی پدر و نی برادر است

       زین العباد ماند و کسش همنفس نماند    در خیمه غیر پردگیان هیچ کس نماند

           یاری نماند و کار ازین و از آن گذشت    آه مخدرات حرم ز آسمان گذشت

                 واحسرتای تعزیه داران اهل بیت    نی از مکان گذشت که از لامکان گذشت

     دست ستم قوی شد و بازوی کین گشاد    تیغ آنچنان براند که از استخوان گذشت

        یا شاه انس و جان تویی آن کز برای تو    از صد هزار جان و جهان می‌توان گذشت

        ای من شهید رشک کسی کز وفای تو    بنهاد پای بر سر جان وز جهان گذشت

               جانها فدای حر شهید و عقیده‌اش    که آزاده وار از سر جان در جهان گذشت

     آنرا که رفت و سر به ره به ذوالجناح باخت    این پای مزد بس که به سوی جنان گذشت

وحشی کسی چه دغدغه دارد ز حشر و نشر    کش روز نشر با شهدا می‌کنند حشر

 

شعر از وحشی بافقی

پ ن: به امید گوشۀ چشمی از سلطان کربلا

دانی که زِ اغیار وفادار ترم من

پیشِ تو بسی از همه کَس خوارترم من    زان روی که از جمله گرفتارترم من

        روزی که نماند دِگری بر سر کُویت    دانی که زِ اغیار وفادار ترم من

     بر بی کسی من نِگر و چارهٔ من کن    زان کز همه کس بی کس و بی‌یارترم من

   بیداد کُنی پیشه و چون از تو کُنم داد    زارم بکشی کز که ستمکار ترم من

   وحشی به طبیب من بیچاره که گوید    کامروز ز دیروز بسی زارترم من

 

شعر از وحشی بافقی

یک عدد سیب کجا این همه تبعید کجا

ما کجا یار کجا این همه آزار کجا

دل بی کینه کجا مهوش غدار کجا

دل کجا شانه کجا گیسوی دردانه کجا

شمع کاشانه کجا مجلس اغیار کجا

منزل خسرو کجا تیشه ی فرهاد کجا

دل شیرین به تمنای دو دلدار کجا

چشم یعقوب کجا قصد زلیخای کجا

مرهم چشم کجا پیرهن یار کجا

ماه در چاه کجا منزلت و جاه کجا 

فاتح مصر کجا برده ی بازار کجا

یک عدد سیب کجا این همه تبعید کجا

قصد حوای کجا مرد طمعکار کجا

عشق هابیل کجا نفرت قابیل کجا

دار حلاج کجا جعفر طیار کجا

 

شعر از وحشی بافقی

دِگر آن شبست امشب که زِ پِی سحر ندارد

     دِگر آن شبست امشب که زِ پِی سحر ندارد    من و باز آن دعاها که یکی اثر ندارد

     من و زخم تیز دستی که زد آنچنان به تیغم    که سرم فتاده برخاک و تنم خبر ندارد

    همه زهر خورده پیکان خورم و رطب شمارم    چه کنم که نخل حِرمان به از این ثمر ندارد

       زِ لبی چُنان که بارد شکرش ز شکرستان    همه زهر دارد اما چه کند شکر ندارد

            به هوای باغ مرغان همه بالها گشاده    به شکنج دام مرغی چه کند که پر ندارد

    بُکش و بسوز و بگذر مَنِگر به این که عاشق    بجز این که مهر ورزد گُنهی دگر ندارد

مِی وصل نیست وحشی به خُمار هجر خو کن    که شراب نا امیدی غم درد سر ندارد

 

شعر از وحشی بافقی

سد فصل بهار آید و بیرون ننهم گام

         از بهر چه در مجلس جانانه نباشم    گرد سر آن شمع چو پروانه نباشم

بی موجب از او رنجم و بی وجه کنم صلح    اینها نکنم عاشق دیوانه نباشم

        سد فصل بهار آید و بیرون ننهم گام    ترسم که بیایی تو و در خانه نباشم

        بیگانه شوم از تو که بیگانه پرستی    آزار کشم گر ز تو بیگانه نباشم

وحشی صفت از نرگس مخمور تو مستم    زانست که بی نعرهٔ مستانه نباشم

 

شعر از وحشی بافقی

بازآ

            آه ، تاکی ز سفر باز نیایی ، بازآ    اشتیاق تو مرا سوخت کجایی، بازآ

     شده نزدیک که هجران تو، مارا بکشد    گرهمان بر سرخون ریزی مایی ، بازآ

     کرده‌ای عهد که بازآیی و ما را بکشی    وقت آنست که لطفی بنمایی، بازآ

  رفتی و باز نمی‌آیی و من بی تو به جان    جان من اینهمه بی رحم چرایی، بازآ

وحشی از جرم همین کز سر آن کو رفتی    گرچه مستوجب صد گونه جفایی، بازآ

 

شعر از وحشی بافقی

من چه کردم کاینچنین بی‌ اعتبارم می‌کنی

از  برای  خــاطــر  اغیار  خوارم  می‌ کنی

                                      من  چه  کردم  کاینچنین بی‌ اعتبارم می‌کنی

روزگاری  آنچه  با  من  کرد  استغنای  تو

                                      گـــر  بگویم  گــریه‌ هـــا  بر  روزگــارم  می‌کنی

گر نمی‌آیم به سوی بزمت از شرمندگیست

                                      زانکه هر دم پیش جمعی شرمسارم می‌کنی

گر بدانی حال من گریان شوی بی‌اختیـار

                                      ای  که  منع  گریه  بی‌ اختیـارم  می‌کنی

گفته‌ای تدبیر کارت می‌کنم وحشی منال

                                      رفت کار از دست کی تدبیر کارم می‌کنی

 

شعر از وحشی بافقی

اي که دل بردی ز دلدار مــــن آزارش مکن

اي که دل بردي ز دلدار من آزارش مکن

                                          آنچه  او  در  کار  من  کردست در کارش مکن

هندوي چشم تو شد مي بين خريدارانه اش

                                          اعتمادي  ليک  بر  ترکان  خونخوارش  مکن

گر چه تو سلطان حسني دارد او هم کشوري

                                          شوکت حسنش مبر بي قدر و مقدارش مکن

انتقام از من کشد مپسند بر من اين ستم

                                          رخصت  نظاره اش  ده  منع  ديدارش  مکن

جاي ديگر دارد او شهباز اوج جان ماست

                                          هم  قفس  با  خيل  مرغان  گرفتارش مکن

اين چه گستاخي ست وحشي تا چه باشد حکم ناز

                                           التماس  لطف  با  او  کردن  از  يارش مکن

 

شعر از وحشی بافقی

از گوشه بامي که پريديم ، پريديم

ما  چون  ز دري پاي  کشيديم کشيديم

                                             اميـد ز هر کس که بريديم ، بريديم

دل نيست کبوتر که چو برخاست نشيند

                                             از گـوشه بامي که پريديم ، پريديم

رم  دادن  صيد  خود  از  آغـاز  غلط  بود

                                             حالا که رماندي و رميديم ، رميديم

کوي  تو  که  باغ  ارم  روضه  خلد است

                                             انگار  کــه  ديديم  نديديم ، نديديم

سد باغ بهار است و صلاي گل و گلشن

                                             گر ميوه يک بــاغ نچيديم ، نچيديم

سرتا  به  قدم  تيغ  دعاييم  و  تو  غافل

                                             هان  واقف  دم  باش  رسيديم، رسيديم

وحشي سبب دوري و اين قسم سخنها

                                             آن نيست که ما هم نشنيديم ، شنيديم  

 

 

وحشی بافقی

تو و خلاف مروت خدا نگه دارد

به جور، ترک محبت خلاف عادت ماست
وفـــا مصاحب دیرینـــــه ی محبت ماست

تو و خلاف مــــروت خــــدا نگــه دارد
به ما جفای تو از بخت بی مروت ماست

بسا گدا به شهان نرد عشـــق باخته‌اند
به ما مخند که این رسم بد نه بدعت ماست

به دیگری نگذاریم ، مرده‌ایــــــم مگر
نشان تیر تغافل شدن کـه خدمت ماست

تویی که عزت ما می‌بری به کم محلی
و گرنه خواری عشقت هلاک صحبت ماست

به دعوی آمده بودیم چاشنی کردیم
کمان تو نه به بازوی صبر و طاقت ماست

هزار بنده چو وحشی خرید و کرد آزاد
کند مضایقه از یک نگه که قیمت ماست

شعر از وحشی بافقی

مبتلا

 

من آن مرغم که افکندم به دام  صد  بلا  خود را

به  یـک  پرواز  بی  هنگام  کردم  مبتلا  خود  را

نه  دستی  داشتم  بر  سر، نه  پایی  داشتم در گل

به دست خویش کردم اینچنین بی دست و پا خود را

چنان  از  طرح  وضع  ناپسند  خود  گــریــــزانـــــم

که گر دستم دهد از خویش هم سازم جدا خود را

 

وحشی بافقی

متن کامل شعر را در ادامه مطلب بخوانید

ادامه نوشته