پیش از تو

           صورتگران

                     بسیار

از آمیزه‌ی برگ‌ها

                    آهوان برآوردند؛

یا در خطوطِ کوهپایه‌یی

                          رمه‌یی

که شبان‌اش در کج و کوجِ ابر و ستیغِ کوه

                                                  نهان است؛

یا به سیری و سادگی

در جنگلِ پُرنگارِ مه‌آلود

گوزنی را گرسنه

که ماغ می‌کشد.

تو خطوطِ شباهت را تصویر کن:

آه و آهن و آهکِ زنده

دود و دروغ و درد را. ــ

که خاموشی

               تقوای ما نیست.

 

□

 

سکوتِ آب

می‌تواند خشکی باشد و فریادِ عطش؛

سکوتِ گندم

می‌تواند گرسنگی باشد و غریوِ پیروزمندِ قحط؛

همچنان که سکوتِ آفتاب

                              ظلمات است ــ

اما سکوتِ آدمی فقدانِ جهان و خداست:

غریو را

تصویر کن!

 

عصرِ مرا

در منحنی‌ تازیانه به نیش‌خطِ رنج؛

همسایه‌ی مرا

بیگانه با امید و خدا؛

و حرمتِ ما را

که به دینار و درم برکشیده‌اند و فروخته.

 

□

 

تمامی‌ِ الفاظِ جهان را در اختیار داشتیم و

آن نگفتیم

           که به کار آید

چرا که تنها یک سخن

                          یک سخن در میانه نبود:

ــ آزادی!

 

ما نگفتیم

تو تصویرش کن!

 

شعر از احمد شاملو  -  ۱۴ اسفندِ ۱۳۵۱