همه هست آرزویم كه ببینم از تو رویی
چه زیان تو را كه من هم برسم به آرزویی
به كسی جمال خود را ننموده ای و بینم
همه جـا به هــر زبانی بُوَد از تو گفتگویی
غم و درد و رنج و مِحنت همه مُستعد قَتلم
تو بِبُر سَر از تن من، بِبَر از میانه گویی
به ره تو بَس كه نالم، زِ غم تو بس كه مویم
شده ام ز ناله نالی ، شده ام ز مویه مویی
همه خوشدل اینكه مطرب بزند به تار چَنگی
من از آن خوشم كه چنگی بزنم به تار مویی
چه شود كه راه یابد سوی آب تشنه كامی
چه شود كه كام جوید زِ لب تو كامجویی
شود این كه از ترحم دمی ای سحاب رحمت
منِ خشك لب هم آخر زِ تو تَر كنم گلویی
بشكست اگر دل من به فدای چشم مستت
سَرِ خُمِّ می سلامت شكند اگر سبوئی
همه موسم تَفَرُج به چمن رَوند و صحرا
تو قدم به چشم من نِه بنشین كنار جویی
نه به باغ رَه دهندم، كه گُلی به كام بویم
نه دِماغ اینكه از گل، شنوم به كام بویی
بنموده تیـره روزم ، ستــم سیــاه چشمی
بنموده مو سپیــدم ، صنــم سپیــد رویــی
ز چه شیخ پاكدامن سوی مسجدم بخواند
رخ شیخ و سجده گاهی، سر ما و خاک كویی
شعر از فصيح الزمان رضوانی (شيرازى)
هــدف از تــشکـیــل ایـــن وبــلاگ