گر از یادم رود عالم

تو خود شعری و چون سحر و پری افسانه را مانی

                                      به  افسون  کدامین  شعر  در  دام  من  افتـــادی

گر  از  یادم  رود  عالم  تو  از  یادم  نخواهی  رفت

                                      به شرط آن که گه گاهی تو هم از من کنی یادی

خوشا  غلطیدن  و  چون  اشک  در  پای تو افتادن

                                      اگر  روزی  به  رحمت بر  سر خاک  من  استادی

جوانی  ای  بهار  عمر  ای  رویای  سحرآمیز

                                     تو  هم  هر  دولتی  بودی  چـو  گل  بازیچه  بادی

به  پای  چشمه  طبع  لطیفی  شهریار آخر

                                    نگارین  سایه ای  هم  دیدی  و  داد  سخن  دادی

 

شهریار