دل نیست هر آندل که دلارام ندارد

دل نیست هر آندل که دلارام ندارد
بی روی دلارام دل آرام ندارد

هر کار ز آغاز به انجام توان برد
عشق است که آغاز وی انجام ندارد

یک خاصیت عشق همین است که عاشق
هیچ آگهی از گردش ایام ندارد

گفتند بمجنون بنما خانهٔ خود گفت
آن خانه که دیوار و در و بام ندارد

افتاد بدام سر زلفش دل و گفتم
این مرغ رهایی دگر از دام ندارد

پیغام بدان شوخ فرستاده‌ام ‌اما
نرسم که مرا گوش به پیغام ندارد

تنها نه صغیر است هوادار وصالش
آنکو که به دل این طمع خام ندارد

شعر از صغیر اصفهانی

پ ن: تولدت مبارک جان و جهانم

مرا نام نامی دلارام کرد

یکی دختری دید چون آفتاب
که گردد نمایان ز زیر نقاب

لبش پسته شور در جان فکند
چنان چون نمکدان نمکدان فکند

بکین ترک چشمش پی شیر داشت
کمان ز ابروان در مژه تیر داشت

جهان جوی را دل برون شد ز دست
سرش از پی عشق او گشت مست

بدو گفت ای حور رضوان سرشت
بکو کآدمی یا که حور بهشت

کزین گونه روئی ندیدم دگر
که در روز ماهست و در شب قمر

بدو گفت آن مه که ای نامدار
کمین بنده ات چاکرت روزگار

بدانگه که مادر مرا نام کرد
مرا نام نامی دلارام کرد

برشی از عثمان مختاری » شهریارنامه »بخش ۴۶ - رزم شهریار با نقابدار زرد پوش

پ ن: تولدت مبارک میوه ی دلم

هر که دلارام دید از دلش آرام رفت

هر  که  دلارام  دید  از  دلش  آرام رفت

                                     چشم ندارد خلاص هر که در این دام رفت

یاد تـو می‌رفت و ما عاشق و بیدل بدیم

                                      پــرده  بـرانداختی  کــار  به  اتمام  رفــت

ماه نتابد به روز چیست که در خانه تافت

                                      ســرو نروید به بـام کیست که بر بام رفت

مشعله‌ای برفروخت پرتو خورشید عشق

                                      خــرمن خــاصان بسوخت خـانگه عام رفت

عـــارف  مجموع  را  در  پس  دیــوار  صبر

                                     طاقت  صبرش  نبود  ننگ  شد  و  نام رفت

گر  به  همه  عمر خویش با تو برآرم دمی

                                     حاصل  عمر  آن  دمست  باقی  ایـام  رفت

هر که هوایی نپخت یا به فراقی  نسوخت

                                     آخر  عمر  از  جهان  چون  برود  خــام  رفت

ما  قـدم  از  سر  کنیم  در  طلب  دوستان

                                     راه  به  جایی  نبرد  هر  که  به  اقدام رفت

همت سعدی به عشق میل نکـــردی ولی

                                     می چو فرو شد به کام عـقل به ناکام رفت

 

شعر از حضرت سعدی

پ ن: خوش امدی عزیز بابا

هر که دلارام دید از دلش آرام رفت

        هر که دلارام دید از دلش آرام رفت    چشم ندارد خلاص هر که در این دام رفت

یاد تو می‌رفت و ما عاشق و بی‌دل بُدیم    پـــرده  برانداختی  کــار  بــه  اِتمــام  رفت

ماه نتابد به روز چیست که در خانه تافت    سَرو نَروید به بام کیست که  بر  بام  رفت

مشعله‌ای برفروخت پرتو خورشیدِ عشق    خِرمن  خاصان  بسوخت  خانگه عام رفت

          عارف مجموعِ را در پس دیوار صبر    طاقت  صبرش  نبود  نَنگ شد و نـام رفت

  گر به همه عمر خویش با تو برآرم دمی    حاصل عمر آن دمست باقی  ایــــام  رفت

هر که هوایی نَپُخت یا به فراقی نسوخت    آخر  عمر  از  جهان  چون  برود  خام رفت

      ما قدم از سر کنیم در طلب دوستان    راه  به  جایی  نَبرد  هر  که  به اِقدام رفت

 همت سعدی به عشق میل نکردی ولی    مِی چو فروشد به کام عقل به ناکام رفت

 

شعر از حضرت سعدی